Michal Ždanský Interactieve games zijn een relatief oud concept. Waarschijnlijk het bekendste spel van dit genre is de Dragon's Lair-serie. Het was een spel met cartoonafbeeldingen waarbij je als ridder verschillende vallen moest ontwijken in elke kamer van het kasteel waar de prinses gevangen zat. De bediening was alleen met de richtingsknoppen en één knop voor het zwaard. Voor elke kamer was er een juiste volgorde van knoppen die overeenkwamen met de actie. Een slechte keuze eindigde onvermijdelijk met de dood van de hoofdpersoon. Dragon's Lair is zelfs te downloaden in App Store.
De Act is gebaseerd op hetzelfde principe, maar in plaats van virtuele knoppen bestuur je het spel alleen met gebaren. Het verhaal van deze geanimeerde schets draait om Edgar, een glazenwasser die een erg slaperige broer en een onbeschofte baas heeft. Broeder Wally komt per ongeluk in het ziekenhuis terecht als kandidaat voor een hersentransplantatie, en Edgar heeft geen andere keuze dan hem uit deze puinhoop te redden. Om hem te bereiken moet hij opgaan in het ziekenhuispersoneel. Een aanhoudende ziekenhuisbewaker, wantrouwige artsen en patiënten blijven hem echter in de weg staan. Tenslotte is er nog een charmant zusje, voor wier hart Edgar ook een uitputtende strijd zal voeren.
Het spel bestaat, zoals het principe van interactieve films suggereert, uit actiescènes en interactieve passages, die je, zoals ik hierboven al zei, bestuurt met aanraakgebaren, namelijk vingerbewegingen. Elke scène vereist een iets andere voortgang, maar het komt erop neer dat naar links en rechts vegen de reactie van Edgar op een bepaalde situatie beïnvloedt, en hoeveel je veegt, bepaalt de intensiteit van die reactie. Zo verleid je al in de openingsscène het kleine zusje uit Edgars fantasie. Als je te gretig bent en te ver naar rechts veegt, zal Edgar letterlijk op het meisje springen of ongepast gaan dansen, wat hem niet bepaald geliefd zal maken bij de meisjes. Integendeel, langzame bewegingen zullen resulteren in vluchtige blikken, verleidelijke gebaren en zuinige dansbewegingen die het kleine zusje zullen interesseren en zij zal uiteindelijk graag met je meegaan.
Op andere momenten sta je tussen vier artsen, wanneer de hoofdarts verschillende incidenten vertelt en moet je ofwel lachen, nors kijken of hem een schouderklopje geven, afhankelijk van de reacties van de andere artsen. Je gebruikt dus beweging naar links en rechts. juist, elk voor een ander type reactie. Het is vergelijkbaar met het medisch onderzoek van de oude dame, waarbij Edgar door naar links te gaan eerst zijn moed moet opbouwen en dan voorzichtig de stethoscoop moet gebruiken. Als je iets verprutst, spoelt het plot terug als een oude cassettespeler en begin je de scène helemaal opnieuw.
Gesproken woord zul je in het spel niet tegenkomen, het enige geluid is de swingmuziek, die net als in de oude zwart-wit komedies met Laurel en Hardy afhankelijk is van de situatie. Maar dat schaadt haar op geen enkele manier, integendeel, de belangrijkste gebeurtenis in het spel is de actie, niet de dialogen, en je hoeft helemaal geen Engels te kennen om het volledig te begrijpen.
[youtube id=1VETqZT4KK8 breedte=”600″ hoogte=”350″]
Hoewel dit een heel leuk spel is, kom je na een minuut of tien al het grootste minpunt tegen: de lengte van het spel. Ja, dat is precies hoeveel tijd je nodig hebt om het te voltooien, en dat is verdomd kort. Er zijn ook niet veel interactieve scènes, ongeveer acht, die je elk in een paar minuten kunt voltooien. De enige motivatie om The Act nog een keer te spelen is om je score te verbeteren, de game telt hoe vaak je een scène moest herhalen. Het is heel jammer dat de makers er niet in zijn geslaagd de speeltijd minstens te verdubbelen. Het plot houdt een vlot tempo aan, maar na tien minuten spelen voel je je toch een beetje "bedrogen". De Act is momenteel te koop voor € 0,79, wat volgens mij de enige adequate prijs is gezien de duurzaamheid.
[app-url=”http://itunes.apple.com/cz/app/the-act/id485689567″]
