Michal Ždanský Max Payne was een van de meest mislukte games van 2001. Elf jaar later zagen we het ook op de schermen van mobiele telefoons en tablets. De portering van de game was echt succesvol en werd meteen een hit in de App Store.
Ik vocht tegen een nostalgische traan toen ik Max Payne op mijn iPad startte en de logo's over het scherm flitsten, gevolgd door de introductievideo. Ik weet nog goed hoeveel avonden ik als veertienjarige tiener met dit spel doorbracht. De sfeer waarin je je volledig kon onderdompelen, omringde me zelfs na elf jaar, en het spelen van de mobiele versie was als een kleine reis terug in de tijd.
Videorecensie van Max Payne Mobile
[youtube id=93TRLDzf8yU breedte=”600″ hoogte=”350″]
Terug naar 2001
De originele game was vier jaar in ontwikkeling en veranderde tijdens de ontwikkeling onherkenbaar ten opzichte van het originele concept. De film Matrix uit 1999 had de grootste invloed die leidde tot de algehele verandering van het spelsysteem. De film bracht destijds een volkomen uniek werk met de camera, dat uiteindelijk werd gebruikt door de ontwikkelaars van Max Payne. Er was veel hype rond de release van de game, die de ontwikkelaars voedden met hun geheimhouding. Het resultaat werd zeer goed ontvangen door critici en spelers. De game verscheen voor PC, PlayStation 2 en Xbox, en een jaar later kon je hem ook op Mac spelen.
Aan het begin van het spel begint Max Payne zijn verhaal te vertellen op het terras van een wolkenkrabber. Een verduisterd New York bedekt met sneeuw en geleidelijk werkt de speler zich een weg naar dit moment, wetende wat de hoofdpersoon hier heeft gebracht. Drie jaar geleden was hij politieagent op de afdeling anti-narcotica en leidde hij een gelukkig leven met zijn vrouw en kind. Op een dag, toen hij 's avonds thuiskwam, werd hij een hulpeloze getuige van de moord op zijn familie door drugsverslaafden.
Na deze gebeurtenis accepteert hij een baan die hij vanwege zijn familie heeft geweigerd - als geheim agent infiltreert hij de maffia, waar slechts twee mensen zijn identiteit kennen. Nadat een van hen is vermoord, ontdekt hij dat de bankroof van waardepapieren die hij op het spoor was veel verder reikt en nauw verbonden is met de Valkyrie-drug, waaraan ook de moordenaars van zijn vrouw en kind verslaafd waren.
Hoe dieper Max in het hele plot verdiept, hoe schokkender de onthullingen worden. Niet alleen de maffia zit achter de hele zaak, maar ook zijn collega's van de politie en andere maatschappelijk hooggeplaatste personen. Payne staat dus alleen tegenover iedereen en zal op totaal onverwachte plaatsen bondgenoten vinden. Het is het verhaal dat Max Payne verheft van een headless action shooter tot een unieke titel met een onmiskenbare sfeer, al zal er aan vijanden geen gebrek zijn. Een interessant element is ook de weergave van niet-spelonderdelen, waarbij in plaats van animaties strips worden gebruikt.
Voor die tijd blonk de game uit in het werken met een camera die zich dynamisch kon aanpassen en de speler het best mogelijke zicht kon bieden. Max Payne had, zelfs voor die tijd, vrij ongebruikelijke shots in de filmstijl, die tegenwoordig een belangrijk onderdeel zijn, voorheen was dit niet het geval. Het belangrijkste hierbij zijn echter de cameratrucs die voor het eerst werden gebruikt in de film The Matrix.
De belangrijkste is de zogenaamde Bullet Time, wanneer de tijd om je heen langzamer gaat en je tijd hebt om na te denken over je actie, richt je op de vijand terwijl je de rollen naar de zijkanten ontwijkt. De vertraagde tijd is echter niet onbeperkt; u ziet de aanduiding ervan in de linker benedenhoek in de vorm van een zandloper. Bij normale vertraging verstrijkt de tijd heel snel, en het kan gemakkelijk gebeuren dat u geen tijd meer heeft op het moment dat dit voor u het nuttigst zou zijn. Het is daarom voordeliger om de Bullet Time Combo te gebruiken, een vertraging gecombineerd met een zijwaartse sprong, waarbij je je vijanden kunt overladen met een dosis kogels. Elke keer dat je een vijand doodt, wordt je meter aangevuld.
Meestal zie je nog een typisch "Matrix"-scène wanneer je de laatste vijand in de kamer doodt. De camera legt hem vervolgens vast op het moment van de treffer, draait om hem heen terwijl de tijd stilstaat, en loopt pas na deze reeks. De laatste verwijzing naar de cult-sci-fi is te zien bij het gebruik van het sluipschuttersgeweer. Na het schot volgt de camera de kogel in slow motion en dan zie je gewoon de vijand op de grond vallen.
In het spel beweeg je door verschillende omgevingen, van de metro tot het uurhotel, de grachten tot de prachtige wolkenkrabbers van New York. Bovendien zijn er nog twee interessante psychedelische prologen waar ik op inga. Verwacht echter niet veel bewegingsvrijheid, de game is sterk lineair en je verdwaalt vrijwel nooit. Alle locaties zijn zorgvuldig gemodelleerd, of het nu gaat om foto's aan de muur, kantoorapparatuur of planken vol goederen. Remedy won echt met de details, al was de game gemaakt op een engine die destijds niet eens de beste op de markt was.
Zeker, de graphics lijken gedateerd vanuit het perspectief van vandaag. Skeletachtige karaktereigenschappen en texturen met een lage resolutie zijn niet het beste dat de hedendaagse games te bieden hebben. Titels zoals Infinity Blade of Tsjechisch Shadowgun ze zijn aanzienlijk beter qua graphics. Max Payne is 100% een port van het spel, dus aan de grafische kant is er niets verbeterd. Wat misschien wel jammer is. Toch zijn dit graphics zeer behoorlijk en overtreft het bijvoorbeeld de meeste titels van Gameloft. Als je erover nadenkt, is het net zo ongelooflijk dat de games die tien jaar geleden de krachtigste computersets hebben gewonnen, vandaag de dag op een mobiele telefoon kunnen worden gespeeld.
Zoals ik al zei, is het aantal vijanden dat je naar de andere wereld kunt sturen overvloedig in het spel, gemiddeld drie per kamer. Voor het grootste deel verschillen ze niet heel veel van elkaar, sterker nog, veel soorten tegenstanders zul je qua uiterlijk niet tegenkomen. Nadat je de gangster voor de vijftigste keer in het roze jasje hebt geschoten, ga je je misschien een beetje storen aan de kleine variabiliteit. Naast hordes identiek uitziende vijanden kom je ook een aantal bazen tegen waarvan je een paar stapels moet leegmaken om ze voor eens en voor altijd af te maken. De moeilijkheidsgraad neemt toe naarmate je verder komt in het spel, en hoewel een paar schoten uit een pistool genoeg waren voor de eerste gangsters, heb je een groter kaliber en veel meer kogels nodig voor de professionele huurlingen met kogelvrije vesten en aanvalsgeweren.
De intelligentie van vijanden is inconsistent. Velen gedragen zich volgens scripts, verstoppen zich in dekking, bouwen barricades, proberen je in een kruisvuur te lokken. Als ze niet op je kunnen schieten, aarzelen ze niet om een granaat naar je rug te gooien. Maar zodra er geen scripts meer beschikbaar zijn, is de aangeboren kunstmatige intelligentie niet meer zo spannend. Vaak zullen tegenstanders hun collega's uitschakelen als ze toevallig in hun wond zitten, of een molotovcocktail naar een nabijgelegen pilaar gooien, waardoor ze zichzelf in brand steken en branden van wanhopige pijn. Als je tegenstanders je verwonden, kun je jezelf behandelen met pijnstillers, die je op planken en in medicijnkastjes vindt.
Qua geluid valt er niets te klagen. De hoofdmelodie zal nog lang nadat het voorbij is in je oren klinken. Er zitten niet veel liedjes in de game, er zijn meerdere motieven die elkaar afwisselen, maar ze veranderen dynamisch qua actie en kleuren perfect de gebeurtenissen om je heen. Andere geluiden dragen bij aan de onvergetelijke sfeer – druppelend water, de zuchten van drugsverslaafden die erbij staan, de televisie die op de achtergrond speelt… het zijn allemaal kleine dingen die een geweldig sfeervol geheel compleet maken. Het hoofdstuk zelf is een professioneel beheerde nasynchronisatie, ondanks het lagere budget van het project. De sarcastische bariton van de hoofdpersoon (ingesproken door James McCaffrey) loodst je door het hele spel, en soms moet je lachen om de vernietigende opmerkingen, als je goed Engels kent. Humoristisch zijn de gesprekken van sommige gangsters, die je meestal hoort voordat je ze naar de eeuwige jachtgebieden stuurt.
Max Payne is verweven met veel details die zullen bijdragen aan de geweldige ervaring van het spel. Dit is vooral de interactie met een aantal objecten. Als je bijvoorbeeld in een theater bent en het gordijn opent, rennen twee gangsters op je af. Je kunt ze op klassieke wijze uitschakelen met een wapen, of vuurwerk starten vanaf het bedieningspaneel, waardoor ze in brand worden gestoken. Je kunt je ook vermaken met propaan-butaanflessen, die ineens kunnen veranderen in een raket die je op je tegenstanders afstuurt. Je kunt tientallen soortgelijke kleine dingen in het spel vinden, je kunt zelfs je eigen monogram in de muur schieten.
controle
Waar ik een beetje bang voor was, is de besturing aangepast voor het touchscreen. Terwijl de pc-versie een deel van het toetsenbord en de muis in beslag nam, moet je het in de mobiele versie doen met twee virtuele joysticks en een paar knoppen. Je kunt aan deze besturingsmethode wennen, maar mist het precieze richten dat je met een muis kunt bereiken. Wat mij het meeste stoorde is dat het niet mogelijk is om met dezelfde vinger te richten bij het indrukken van vuur, zoals in andere games wel het geval is. Ik heb het uiteindelijk opgelost door de vuurknop naar de linkerkant te verplaatsen. Ik kan dus in ieder geval mikken tijdens het fotograferen met Bullet Time Combo of als ik stil sta, moest ik het schieten tijdens het rennen opofferen. De auteurs compenseren deze tekortkoming met automatisch richten, waarvan de mate kan worden aangepast, maar dat is het simpelweg niet.
Over het algemeen is de aanraakbediening niet de meest nauwkeurige in dit soort games, wat je vooral terugziet in de genoemde prologen. Deze afleveringen spelen zich af in het hoofd van Max nadat hij gedrogeerd is, en behoren tot de minder indrukwekkende delen van het spel. Maar er is een scène waarin je voorzichtig over dunne bloedlijnen moet lopen en springen, wat nauwkeurige controle vereist. Het was al behoorlijk frustrerend op de pc, en het is nog erger met aanraakbediening. Gelukkig kun je na de eerste dood de proloog overslaan. Je verliest een interessant deel van het spel, maar je bespaart jezelf een hoop frustratie. Een andere optie is om speciale gamingaccessoires aan te schaffen, zoals Gooien, die ik in de video gebruik.
Helaas was het wapenselectiesysteem niet erg succesvol. De wapens veranderen automatisch. Als je een betere oppakt, of als je geen munitie meer hebt, maar als je een specifieke wilt kiezen, is dat niet bepaald een gemakkelijke operatie. Je moet op het kleine driehoekje bovenaan raken en vervolgens op het kleine pistoolpictogram. Als het gewenste wapen in de gegeven groep op de derde plaats staat, moet je het proces meerdere keren herhalen. Hierdoor is het volstrekt onmogelijk om tijdens de actie van wapen te wisselen, bijvoorbeeld door een granaat over een muur te gooien naar een gebarricadeerde gangster. Wat wapens betreft is het arsenaal echt groot, je zult gaandeweg de keuze hebben van een honkbalknuppel over ingrams tot een granaatwerper, terwijl je de meeste wapens ook daadwerkelijk zult gebruiken. Ook hun behoorlijk realistische geluid is het vermelden waard.
Een ander schoonheidsfoutje is het opslagsysteem van de game. De pc-versie had de mogelijkheid om snel op te slaan en te laden via de functietoetsen, in Max Payne Mobile moet je de game altijd via het hoofdmenu opslaan. Er is hier geen automatische opslag. Als u vergeet op te slaan, bevindt u zich gemakkelijk aan het begin van een hoofdstuk en sterft u aan het einde. Een systeem van controlepunten zou zeker geen kwaad kunnen.
overzicht
Ondanks de gebreken in de besturing is dit nog steeds een van de beste games die je op iOS kunt spelen. Je kunt het hele verhaal in ongeveer 12-15 uur pure speeltijd doorlopen, nadat je het hebt voltooid, ontgrendel je ook nieuwe moeilijkheidsgraden met een aantal interessante aanpassingen.
Voor drie dollar krijg je een uitgebreid verhaal met een unieke sfeer, urenlange gameplay in een gedetailleerd gemodelleerde omgeving en veel filmische actie. Zorg er echter voor dat je voldoende ruimte op je apparaat hebt, de game neemt 1,1 GB ruimte in beslag op je flashdrive. Tegelijkertijd paste het originele spel op een CD-ROM met een grootte van 700 MB. Hoe dan ook, we kunnen alleen maar hopen dat er op tijd een geweldig tweede deel verschijnt.
Interessante feiten over het spel
Het budget voor de ontwikkeling van het spel was niet hoog, dus waar mogelijk moest worden bespaard. Om economische redenen werden de schrijver en scenarioschrijver het model voor de hoofdpersoon Sami Järvi. Hij is ook verantwoordelijk voor het scenario voor de game Alan Wake, waarin veel verwijzingen naar Max Payne te vinden zijn.
Op basis van het eerste deel werd ook een film gemaakt met Mark Wahlberg in de hoofdrol. De film werd in 2008 in de bioscopen uitgebracht, maar kreeg nogal negatieve kritiek, vooral vanwege een slecht script.
[app-url=”http://itunes.apple.com/cz/app/max-payne-mobile/id512142109?mt=8″]
Mag ik vragen wat voor soort bediening (veervormig) je kunt zien als je de hele iPad richt vanaf 1:34 minuut van de video? Bedankt
Ik heb het ook in de recensie geschreven, het heet Fling van Ten One Design. Ik weet niet of het hier wordt verkocht, maar Alza biedt iets soortgelijks http://www.alza.cz/logitech-ipad-d298182.htm
Mag ik vragen wat voor soort bediening (veervormig) je kunt zien als je de hele iPad richt vanaf 1:34 minuut van de video? Bedankt
Maar wat je hebt gevonden is een Chinese kopie. Het is moeilijk te zeggen hoe goed het zal zijn.