Advertentie sluiten

Toen Apple vorig jaar de eerste Mac met een Apple Silicon-chip introduceerde, namelijk de M1, verraste dat veel waarnemers. De nieuwe Apple-computers leverden aanzienlijk hogere prestaties bij een lager energieverbruik, dankzij de eenvoudige overgang naar hun eigen oplossing: het gebruik van een "mobiele" chip gebouwd op de ARM-architectuur. Deze verandering bracht nog iets interessants met zich mee. In deze richting bedoelen we de overgang van het zogenaamde operationele geheugen naar unified memory. Maar hoe werkt het eigenlijk, hoe verschilt het van eerdere procedures en waarom verandert het de spelregels enigszins?

Wat is RAM en waarin verschilt Apple Silicon?

Andere computers zijn nog steeds afhankelijk van traditioneel werkgeheugen in de vorm van RAM of Random Access Memory. Het is een van de belangrijkste componenten van een computer die fungeert als tijdelijke opslag voor gegevens die zo snel mogelijk toegankelijk moeten zijn. In de meeste gevallen kunnen dit bijvoorbeeld momenteel geopende bestanden of systeembestanden zijn. In zijn traditionele vorm heeft het "RAM" de vorm van een langwerpige plaat die alleen maar in de juiste sleuf op het moederbord hoeft te worden geklikt.

m1 componenten
Uit welke onderdelen bestaat de M1-chip?

Maar Apple koos voor een diametraal andere aanpak. Omdat de M1-, M1 Pro- en M1 Max-chips zogenaamde SoC's of System on a Chip zijn, betekent dit dat ze al alle benodigde componenten binnen de betreffende chip bevatten. Dit is precies de reden waarom Apple Silicon in dit geval geen traditioneel RAM-geheugen gebruikt, omdat het dit al rechtstreeks in zichzelf heeft ingebouwd, wat een aantal voordelen met zich meebrengt. Er moet echter worden vermeld dat de Cupertino-gigant in deze richting een kleine revolutie teweegbrengt in de vorm van een andere aanpak, die tot nu toe gebruikelijker is voor mobiele telefoons. Het belangrijkste voordeel ligt echter in betere prestaties.

De rol van verenigd geheugen

Het doel van Unified Memory is vrij duidelijk: het minimaliseren van het aantal onnodige stappen die de prestaties zelf kunnen vertragen en dus de snelheid kunnen verlagen. Dit probleem kan eenvoudig worden verklaard aan de hand van het voorbeeld van gaming. Als je een game op je Mac speelt, ontvangt de processor (CPU) eerst alle benodigde instructies en geeft een aantal daarvan door aan de grafische kaart. Vervolgens verwerkt het deze specifieke vereisten via zijn eigen middelen, terwijl het derde stukje van de puzzel het RAM-geheugen is. Deze onderdelen moeten daarom voortdurend met elkaar communiceren en overzicht hebben van wat elkaar doet. Het is echter begrijpelijk dat een dergelijke overdracht van instructies ook een deel van de uitvoering zelf "afbijt".

Maar wat als we de processor, grafische kaart en geheugen in één integreren? Dit is precies de aanpak die Apple heeft gevolgd in het geval van zijn Apple Silicon-chips, door deze te bekronen met uniform geheugen. Zij is uniform om een ​​eenvoudige reden: het deelt zijn capaciteit tussen componenten, waardoor anderen er praktisch met een vingerknip toegang toe hebben. Dit is precies hoe de prestaties volledig vooruit zijn gegaan, zonder noodzakelijkerwijs het werkgeheugen als zodanig te hoeven vergroten.

.