Ondrej Holzman Op de server Quora.com verscheen een interessante post van Kim Scheinberg, die jaren later de moed vond om het verhaal te delen van haar man, een voormalige Apple-werknemer die blijkbaar een belangrijke rol speelde in de overstap van Apple naar Intel-processors.
Angst? Ik wilde dit verhaal al een tijdje delen.
Het is het jaar 2000. Mijn man John Kulmann (JK) werkt al 13 jaar voor Apple. Onze zoon is één jaar oud en we willen terug verhuizen naar de oostkust om dichter bij onze ouders te zijn. Maar voordat we konden verhuizen, moest mijn man een verzoek indienen om ook thuis te mogen werken, wat betekende dat hij niet aan teamprojecten kon werken en iets moest vinden om zelfstandig aan te werken.
We hadden de verhuizing ruim van tevoren gepland, dus verdeelde JK geleidelijk zijn werk tussen het Apple-kantoor en zijn thuiskantoor. In 2002 werkte hij al fulltime vanuit zijn thuiskantoor in Californië.
Hij e-mailde zijn baas, Joe Sokol, die toevallig de eerste persoon was die JK aannam toen hij in 1987 bij Apple kwam:
Datum: dinsdag 20 juni 2000 10:31:04 (PDT)
Van: John Kulmann (jk@apple.com)
Aan: Joe Sokol
Onderwerp: intelIk zou graag de mogelijkheid willen bespreken om de leider van Intel te worden voor Mac OS X.
Of het nu gewoon is als engineer of als project-/technisch leider met een andere collega.
Ik heb de afgelopen week consequent op het Intel-platform gewerkt en ik vind het erg leuk. Als dit (Intel-versie) iets is dat voor ons belangrijk zou kunnen zijn, wil ik er graag fulltime mee aan de slag.
jk
***
Er zijn 18 maanden verstreken. In december 2001 zei Joe tegen John: 'Ik moet uw salaris rechtvaardigen in mijn begroting. Laat me zien waar je nu mee bezig bent.”
Destijds had JK drie pc's in zijn kantoor bij Apple en nog eens drie in zijn thuiskantoor. Ze werden allemaal aan hem verkocht door een vriend die zijn eigen computerassemblages bouwde, die nergens te koop waren. Ze draaiden allemaal Mac OS.
Joe keek verbaasd toe hoe JK de Intel PC aanzette en het bekende 'Welcome to Macintosh' op het scherm verscheen.
Joe wachtte even en zei toen: "Ik ben zo terug."
Na een tijdje keerde hij terug samen met Bertrand Serlet (senior vice-president voor software-engineering van 1997 tot 2001 - noot van de redactie).
Op dat moment was ik op kantoor met onze éénjarige zoon, Max, omdat ik John ophaalde van zijn werk. Bertrand kwam binnen, zag hoe de pc opstartte en zei tegen John: "Hoe lang duurt het voordat je dit op een Sony Vaio kunt gebruiken?" JK antwoordde: "Niet voor een lange tijd." "Over twee weken? In drie?" vroeg Bertrand.
John zei dat het hem meer dan twee uur zou kosten, hoogstens drie.
Bertrand zei tegen John dat hij naar Fry (een bekende computerwinkel aan de westkust) moest gaan en de beste en duurste Vaio moest kopen die ze hadden. Dus John, Max en ik gingen naar Fry en waren binnen een uur terug bij Apple. Die avond draaide het om half acht nog steeds op Vaia Mac OS.
De volgende ochtend zat Steve Jobs al in een vliegtuig op weg naar Japan, waar het hoofd van Apple de president van Sony wilde ontmoeten.
***
In januari 2002 zetten ze nog twee ingenieurs op het project. In augustus 2002 begonnen nog eens een tiental werknemers eraan te werken. Toen begonnen de eerste speculaties te verschijnen. Maar gedurende die achttien maanden waren er slechts zes mensen die enig idee hadden dat een dergelijk project bestond.
En het beste deel? Na Steve's reis naar Japan ontmoet Bertrand John om hem te vertellen dat niemand van deze kwestie af mag weten. Helemaal niemand. Zijn thuiskantoor moest onmiddellijk opnieuw worden opgebouwd om aan de beveiligingseisen van Apple te voldoen.
JK wierp tegen dat ik van het project afwist. En niet alleen dat ik over hem weet, maar dat ik hem zelfs een naam heb gegeven.
Bertrand zei dat hij alles moest vergeten en dat hij er pas weer met mij over zou kunnen praten als alles openbaar was gemaakt.
***
Ik heb veel redenen gemist waarom Apple naar Intel is overgestapt, maar ik weet dit zeker: niemand heeft het achttien maanden lang aan iemand gemeld. Het Marklar-project kwam alleen tot stand omdat een ingenieur, die zich vrijwillig uit een hogere positie liet degraderen omdat hij van programmeren hield, wilde dat zijn zoon Max dichter bij zijn grootouders zou gaan wonen.
Noot van de redactie: De auteur merkt in de commentaren op dat er mogelijk enkele onnauwkeurigheden in haar verhaal zitten (bijvoorbeeld dat Steve Jobs misschien niet naar Japan is gevlogen, maar naar Hawaï), omdat het al vele jaren geleden is gebeurd en Kim Scheinberg voornamelijk tekende uit de e-mails van haar man uit zijn eigen geheugen.
Ik vind het leuk om zulke informatie te leren…. Bedankt voor het leuke artikel….