Lucas Gregor Half augustus bezocht ik na een tijdje de iTunes Store. Ik heb een aantal nieuwe titels binnengevist, sommige minder, en er zijn drie films aan mijn verzameling toegevoegd die ik niet anders kan dan delen. Stuk voor stuk hebben ze hun wortels in een ander genre, zijn ze stuk voor stuk buitengewoon beheerst als filmmaker, en last but not least hebben ze allemaal een niet helemaal traditionele manier van vertellen en ritme. Laten we beginnen met de eerste: de Tsjechische Tobruk.
Een oorlogsfilm zonder pathos
Ik heb de binnenlandse hedendaagse cinema geruime tijd vermeden. De facto moet de gegeven film mij meestal ontmoeten, ik ben zelden geïnteresseerd in iets om "erop in te gaan". (Ik beweer niet dat dit gebrek aan interesse van mij juist is, integendeel, ik zou me liever geleidelijk meer concentreren op de Tsjechische cinematografie.) En eigenlijk weet ik niet eens waarom ik Marhouls tweede regie-inspanning 'weg liet lopen'. " voor zo lang Tobruk van 2008.
Bij zijn debuut, Aan de sluwe FilipsTwaalf jaar geleden was ik in de bioscoop, hij had het best naar zijn zin, al geef ik toe dat hij misschien beter geschikt was voor het podium dan voor het scherm. Bij precies het tegenovergestelde is het geval Tobruk. Hij heeft het visueel, dat daarentegen een bioscoop verdient. Helaas zag ik het alleen op een tv-scherm, zij het vrij groot en in Full HD-resolutie. Maar zelfs onder deze omstandigheden mij Tobruk zeer aangenaam verrast. Hoewel... misschien zou hij dat niet moeten doen, Vladimír Smutný stond tenslotte achter de camera, wiens werk bijvoorbeeld in het drama Lea of v Naar Koljo Ik vind het buitengewoon.
[youtube id=”nUL6d73mVt4″ breedte=”620″ hoogte=”360″]
V Tobroek bevestigde zijn wereldklasse. De compositie kan de details van de bezwete, geïrriteerde/boze of bange en verveelde gezichten van de Tsjechische soldaten net zo goed verwerken als bij grote eenheden. Dit zijn degenen die de film het beste karakteriseren, omdat de uitgestrektheid van de Afrikaanse woestijn, evenals de (in een bepaalde zin van het woord paradoxale) claustrofobie, als één geheel kunnen worden afgebeeld. Ondanks zijn omvang omsluit de ruimte de held (en de kijker). Het verteert hem. Al omdat er nergens een rand te bekennen is en er geen aanwijzing is die op hoop of redding wijst.
Duisternis gaat hand in hand met leegte (niet alleen woestijnen), maar ook feitelijke gebeurtenissen. Niet dat de film niets te vertellen heeft, maar Marhoul besloot de authentieke sfeer in het kamp en tijdens de gevechten vast te leggen. Zijn oorlogsfilm is bepaald niet te vergelijken met traditionele actiefilms, waar wij als kijker kunnen genieten en spannen en met een ingebouwde dramaturgische gradatie helemaal tot aan de grote finale kunnen gaan.
Tobruk, dat velen daardoor misschien zal teleurstellen, bestaat uit verschillende episodische scènes, waarvan het overgrote deel zonder enige actie. Het weeft een web van uren en dagen dat wordt gedomineerd door wachten, verwarring en kleinzieligheid. Maar het tumult dat ontstaat zodra de vijand op de soldaten begint te schieten is des te opvallender. En trouwens, het allerbelangrijkste (en misschien wel het meest interessante in de film) is de dramaturgische en regiebeslissing om deze ‘vervreemding’ tot het uiterste door te voeren, waarbij we de vijand eigenlijk helemaal niet meer zien. Onze helden kennen de betekenis van het gevecht niet echt (ze hebben het niet) en ze zullen degene die hard op hen schiet niet eens opmerken.
Tobroek het zou goed zijn als er geen slow motion shots in zitten, die ingaan tegen het bovengenoemde concept, toch is het leuk dat Marhoul daadwerkelijk een niet-publieksfilm heeft gemaakt - het ritme ervan en het feit dat er niet op wordt gewed pathos en een verduidelijkte dramaturgische structuur van het verhaal proeven slechts een klein deel van ons, maar dit kan niet als een kwaal worden opgevat. (Integendeel.)
Je kunt de film bekijken kopen in iTunes (€ 6,99 in HD of € 4,49 in SD-kwaliteit), of huur (€ 3,99 in HD of € 2,29 in SD-kwaliteit).
Die huurprijs is echt grappig.
Wanneer zullen alle agglomeraties eindelijk tot overeenstemming komen en ontdekken dat met een lagere prijs daadwerkelijk een hogere winst mogelijk is? Het zou niet zoveel uitmaken om voor 30-50 Kc een koe te lenen, want anders zou ik voor het extra geld iets anders lenen.
bedrijf…
Het prijsbeleid wordt de facto bepaald door Apple, niet door filmdistributeurs. Ik heb met het management van de binnenlandse distributeurs gesproken en zij beweren zelf dat de prijs in iTunes voor Tsjechische klanten te hoog is. Vooral met het lenen.
Dat is jammer. Tegelijkertijd moeten ze het begrepen hebben met de prijs van iRadia ;-).
Ik geloof dat met de prijsverlaging veel mensen zullen stoppen met downloaden en rondhangen met onzin, en dat dit uiteindelijk voor iedereen voordelig zal zijn.
En als het gratis is, is dat het beste.
zeker: D
Zelfs een kip hoeft niet gratis ;-). Je moet nadenken over het feit dat als de films niet winstgevend zijn, er ook geen zullen zijn.
agglomeratie – bedoeld als een groep bedrijven die het onderling oplossen
Weinig mensen weten dat Luděk in Afrika dagelijkse shots voor Václav op een MacBook monteerde en na zijn terugkeer de hele film daarop afwerkte.