Appelplukker Studio Ypsilon bereidde in haar theater een ongekende productie voor. De voorstelling "iJá" bespreekt Steve Jobs met een ongewoon abstracte indruk en geeft een ongewoon inzicht in de "perfecte" wereld van Apple.
Na de dood van Steve Jobs begon zijn levensverhaal in bijna alle media te verschijnen. Allerlei relevante en volkomen irrelevante informatie vulde internettijdschriften, televisie, radio en roddelbladen. De langlopende biografie van biograaf Walter Isaacson werd vanwege de actualiteit en daarmee de onmiskenbare aantrekkelijkheid van het onderwerp haastig gepubliceerd en werd bovendien wereldwijd slecht vertaald. Momenteel worden er in de Verenigde Staten ook twee speelfilms voorbereid. In één geval zal het een bewerking zijn van het reeds genoemde boek Steve Jobs uit de werkplaats van Sony, en in de tweede voor een onafhankelijke film JOBS: Laat je inspireren. We moeten wachten op de lancering dit jaar. De vraag rijst dan ook welke kwaliteiten dergelijke haastig samengestelde projecten kunnen bereiken.
Toen ik enige tijd geleden hoorde dat Studio Ypsilon in Praag een toneelstuk voorbereidde en ik met het onderwerp Steve Jobs kon ik niet anders dan talloze twijfels hebben. Zal dit niet gewoon weer een beschrijvend verhaal zijn, waarvan er al een dozijn zijn geweest? Over de grenzeloze aanbidding van de overleden CEO voor het uitspreken van de woorden genie, goeroe, visionair? Het is echter voldoende om naar de beschrijving van de genoemde prestatie op de Ypsilonka-website te kijken en je zult beseffen dat dit waarschijnlijk iets onconventioneels is:
Het verhaal van een man die streeft naar perfectie. Een verhaal met een bug aan het einde. Kan er perfectie bestaan zonder gebreken? En is het nog steeds perfectie? Waar eindigt het product en waar begint de persoon? Weten wij wat we willen, of weten degenen die ons dat aanbieden? Verkopen ze? Was Steve Jobs een marketingsuperster of God? En is er een verschil? Hoe zit het met Adam en Eva?
Auteursproductie geïnspireerd op het leven en 'werk' van Steve Jobs. Een poging om inzicht te krijgen in het besturingssysteem van de wereld van vandaag. Een inzicht in het leven van één gebruiker in het post-pc-tijdperk. Een wereld waarin het niet uitmaakt wat je gebruikt, maar hoe je het gebruikt. Een wereld waar er geen goed of fout is... Houd je van Apple? En houdt Apple van jou? En is het liefde? Jippie. Het is niet.
Videodemonstratie
[youtube id=1u_yZ7n8pt4 breedte=”600″ hoogte=”350″]
Zelfs als terugkijkend de indruk ontstaat dat de show niet alle hierboven genoemde onderwerpen volledig bestrijkt, verdienen de auteurs nog steeds bewondering. Ze zijn erin geslaagd een game te introduceren die niet biografisch probeert te zijn, de stereotype karakters niet onnodig benadrukt of laat vallen, en vooral de wereld van Apple vanuit een ander perspectief laat zien dan velen gewend zijn. Regisseur Braňo Holiček bouwde de productie niet rond Steve Jobs; de hoofdpersoon uit het handjevol dat de auteur ter wille van de leesbaarheid gebruikte, is een gewone sterveling (Petr Vršek).
En aangezien hij een pc-gebruiker is, zien we hem al in de openingsscène in een vergeefs gevecht met Okny (Petr Hojer). Na een wanhopige strijd verschijnt Jobs (Daniel Šváb) als de redder en overhandigt onze held een appel, in alle opzichten op briljante wijze belichaamd door Vendula Štíchová. Het ontbreekt aan niets dat het publiek gewend is van Apple en zijn producten: bijzondere aantrekkingskracht, schoonheid en intelligentie. Rondom Jobs voel je een soort ongrijpbare uitstraling, die zijn vertegenwoordiger zeer vakkundig wist uit te drukken, niet alleen door perfect nagebootste gebaren. De bovengenoemde vloeistof blijft overal aanwezig, maar wat verandert is de visie op de Mac als de belichaming van alle Apple-producten. Van een welkome verlossing en een eindeloos aanbeden object wordt het langzaamaan een verslaving, waarvan het effect wordt versterkt door een sterke personificatie en een diepe relatie met de hoofdpersoon-gebruiker.
Hij verlaat zijn partner voor Apple en de Apple wordt het centrum van zijn wereld. Daarnaast is er nog steeds Jobs, een personage met een vriendelijk gezicht, maar wiens glimlach vooral financiële winst oplevert. Met verschillende 'up-greats' wordt het verlangen van de gebruiker steeds reëler en ook wulpser, wat hem onvermijdelijk in de spiraal van het Apple-paradigma trekt. De appel vervangt dus de facto de vrouw die aan het begin van het spel is achtergelaten. Op dat moment neemt Jobs, geconfronteerd met zijn onomkeerbare lot, een verrassende wending en onthult ons hoe absurd en eindeloos het streven naar de perfectie van een product is.
Ondanks de ietwat oppervlakkige conclusie, die toch de perfectie van de mens in zijn imperfectie verbeeldt, is het een voorstelling en ik een opmerkelijke prestatie die eindelijk een radicaal andere kijk biedt op het fenomeen dat Apple heet. Als je de biografie van Jobs uit hebt, of misschien een boek Zoals Steve Jobs denkt, overweeg een bezoek Ypsilon Studio's – misschien zal het je onthullen hoe je denkt.
Galerij
Photo Gallery
Ik heb een soortgelijke mening als het autoartikel, de show was origineel en leuk. Ik vond het leuk, hoewel ik als fervent "appelliefhebber" erg sceptisch was. Maar ik evalueer alleen vanuit het standpunt van een gewone sterveling, ik ben niet zo'n theaterexpert als de heer Žitný hieronder.
Ik ben het er ook mee eens. Meneer Zitny is blijkbaar een theaterexpert... Ik vraag me alleen af wat hij dacht dat "theatraal verkeerd" was en het andere: het is alsof je zegt dat Shakespeare een fout heeft gemaakt in Richard III, zijn leven of zijn rol... wie dan ook kan zo'n "fake" schrijven...
Het probleem is dat het overgrote deel van de voorstelling een gekopieerde en vertaalde toespraak van Stanford was.
Nou ja...de overgrote meerderheid :). Ik zal geen ruzie maken. Ik heb het twee keer gezien en wat je schrijft is onzin. Ik denk dat dat woord er vier keer is en dat het veel wordt afgekapt. De optredens zelf duren iets meer dan een uur. De originele toespraak duurt ongeveer tien minuten. Dus zelfs als er een geheel zou zijn, is het minder dan een zesde... en je moet toegeven dat dit niet de overgrote meerderheid van jullie is :) Ik kijk uit naar een van je producties. Doei.
Ik vond het niet leuk, ik vind het gênant, dat is mijn mening.