Amaya Toman Het boek van Leander Kahney, dat het leven en de carrière van Tim Cook beschrijft, verschijnt over een paar dagen. Het werk zou oorspronkelijk veel uitgebreider zijn en details bevatten met betrekking tot Steve Jobs. Een deel van de inhoud is niet in het boek terechtgekomen, maar Kahney deelde het met de lezers van de site Cult van Mac.
Lokaal en perfect
Steve Jobs stond bekend als een perfectionist die graag alles onder controle had; computerproductie was in dit opzicht geen uitzondering. Toen hij NeXT oprichtte nadat hij halverwege de jaren tachtig Apple verliet, wilde hij de productie perfect controleren en controleren. Maar hij kwam er al snel achter dat het niet gemakkelijk zou zijn. Leander Kahney, de auteur van de biografie van Tim Cook, biedt een interessant inzicht in de werking achter de schermen van Jobs' NeXT.
In zijn "Steve Jobs and the NeXT Big Thing" noemde Randall E. Stross de lokale productie van NeXT-computers gewetenloos "de duurste en minst slimme onderneming die Jobs ooit heeft gemaakt". In het ene jaar dat NeXT zijn eigen computerfabriek runde, verloor het zowel contant geld als publieke belangstelling.
Het maken van zijn eigen computers was iets waar Jobs vanaf het allereerste begin naar streefde. In de begindagen van de activiteiten van NeXT had Jobs een tamelijk sober plan waarbij een deel van de productie door aannemers zou worden uitgevoerd, terwijl NeXT zelf de eindmontage en het testen zou verzorgen. Maar in 1986 wonnen Jobs' perfectionisme en verlangen naar perfecte controle en hij besloot dat zijn bedrijf uiteindelijk de volledige geautomatiseerde productie van zijn eigen computers zou overnemen. Het zou direct op het grondgebied van de Verenigde Staten plaatsvinden.
Het fabrieksterrein bevond zich in Fremont, Californië en besloeg meer dan 40 vierkante meter. De fabriek bevond zich niet ver van de plek waar nog maar een paar jaar geleden Macintoshes werden gemaakt. Jobs maakte naar verluidt grapjes met Susan Barnes, CFO van NeXT, dat hij had geleerd van de fouten bij het starten van geautomatiseerde productie voor Apple, zodat de NeXT-fabriek soepel zou kunnen draaien.
De juiste kleur, de juiste richting en geen hangers
Een deel van het werk in genoemde fabriek werd gedaan door robots, die printplaten voor computers van NeXTU assembleerden met behulp van technologie die momenteel gebruikelijk is in de meeste fabrieken over de hele wereld. Net als bij de Macintosh wilde Jobs alles onder controle hebben, inclusief het kleurenschema van de machines in de fabriek, die werden uitgevoerd in nauwkeurig gedefinieerde tinten grijs, wit en zwart. Jobs was streng wat betreft de kleuren van de machines, en toen een van de machines in een iets andere kleur arriveerde, liet Steve hem zonder verder oponthoud terugsturen.
Het perfectionisme van Jobs manifesteerde zich ook in andere richtingen: hij eiste bijvoorbeeld dat de machines van rechts naar links gingen bij het monteren van planken, wat in de tegenovergestelde richting was dan destijds gebruikelijk was. De reden was onder meer dat Jobs de fabriek toegankelijk wilde maken voor het publiek, en het publiek had naar zijn mening het recht om het hele proces te bekijken, zodat het vanuit hun standpunt zo aangenaam mogelijk was.
Uiteindelijk werd de fabriek echter niet publiekelijk beschikbaar gemaakt, waardoor deze stap zeer kostbaar en vruchteloos bleek te zijn.
Maar dit was niet de enige stap in het belang van het toegankelijk maken van de fabriek voor potentiële bezoekers - Jobs liet hier bijvoorbeeld een speciale trap installeren, witte muren in galerijstijl of misschien luxe leren fauteuils in de lobby, waarvan er één kostte 20 duizend dollar. Overigens ontbrak het in de fabriek aan hangers waar medewerkers hun jassen konden ophangen - Jobs was bang dat hun aanwezigheid de minimalistische uitstraling van de interieurs zou verstoren.
Aangrijpende propaganda
Jobs heeft nooit de kosten voor het bouwen van de fabriek bekendgemaakt, maar er wordt gespeculeerd dat deze "aanzienlijk minder" zullen zijn dan de $ 20 miljoen die nodig was om de Macintosh-fabriek te bouwen.
De productietechnologie werd door NeXT gedemonstreerd in een korte film genaamd "The Machine That Builds Machines". In de film "acteerden" robots terwijl ze met platen werkten op de klanken van muziek. Het was bijna een propagandafoto, die alle mogelijkheden liet zien die de NeXT-fabriek te bieden had. In een artikel in het tijdschrift Newsweek uit oktober 1988 wordt zelfs beschreven hoe Jobs bijna tot tranen toe geroerd werd bij het zien van werkende robots.
Een iets andere fabriek
Het tijdschrift Fortune omschreef de productiefaciliteit van NeXT als 'de ultieme computerfabriek', met zo ongeveer alles: lasers, robots, snelheid en verrassend weinig defecten. Een bewonderenswaardig artikel beschrijft bijvoorbeeld een robot met het uiterlijk van een naaimachine die met enorme snelheid geïntegreerde schakelingen in elkaar zet. De uitgebreide beschrijving eindigt met een verklaring van hoe de robots de menselijke kracht in de fabriek grotendeels hebben overtroffen. Aan het einde van het artikel citeert Fortune Steve Jobs - hij zei destijds dat hij "net zo trots was op de fabriek als op de computer".
NeXT stelde geen productiedoelstellingen voor zijn fabriek, maar volgens toenmalige schattingen was de productielijn in staat om meer dan 207 voltooide planken per jaar te produceren. Daarnaast had de fabriek ruimte voor een tweede lijn, waardoor het productievolume kon verdubbelen. Maar NeXT heeft deze cijfers nooit bereikt.
Jobs wilde zijn eigen geautomatiseerde productie om twee belangrijke redenen. De eerste was geheimhouding, die aanzienlijk moeilijker te bereiken zou zijn als de productie werd overgedragen aan een partnerbedrijf. De tweede was kwaliteitscontrole: Jobs geloofde dat toenemende automatisering de kans op fabricagefouten zou verkleinen.
Vanwege de hoge mate van automatisering was de computerfabriek van het merk NeXT behoorlijk anders dan andere fabrieken in Silicon Valley. In plaats van 'blauwe boorden'-arbeiders werden hier arbeiders met verschillende graden van technisch hoger onderwijs tewerkgesteld - volgens de beschikbare gegevens had tot 70% van de fabriekswerknemers een doctoraatsdiploma.
Willy JobsWonka
Net als Willy Wonka, de fabriekseigenaar uit Roald Dahls boek "Dwarf and the Chocolate Factory", wilde Steve Jobs ervoor zorgen dat zijn producten niet door mensenhanden zouden worden aangeraakt voordat ze hun eigenaars bereikten. Jobs kleedde zich immers een paar jaar later in de rol van Willy Wonka, toen hij in zijn karakteristieke pak de miljoenste klant die een iMac kocht, rondleidde op de Apple-campus.
Randy Heffner, vice-president productie die Jobs van Hewlett-Packard naar NeXT lokte, beschreef de productiestrategie van het bedrijf als "een bewuste poging om concurrerend te produceren door effectief voorraadbeheer van activa, kapitaal en mensen." Naar eigen zeggen sloot hij zich juist vanwege de productie bij NeXT aan. De voordelen van de geautomatiseerde productie bij NeXT werden vooral gekenmerkt door de hoge kwaliteit van Heffner en het lage aantal defecten.
Waar gingen ze fout?
Hoe briljant Jobs' idee voor geautomatiseerde productie ook was, de praktijk mislukte uiteindelijk. Een van de redenen voor het mislukken van de productie was van financiële aard: tegen het einde van 1988 produceerde NeXT 400 computers per maand om aan de vraag te voldoen. Volgens Heffner had de fabriek een capaciteit om 10 eenheden per maand te produceren, maar Jobs maakte zich zorgen over de mogelijke opeenstapeling van onverkochte stukken. In de loop van de tijd daalde de productie tot minder dan honderd computers per maand.
De productiekosten waren onevenredig hoog in de context van daadwerkelijk verkochte computers. De fabriek was in bedrijf tot februari 1993, toen Jobs besloot afscheid te nemen van zijn droom van geautomatiseerde productie. Met de sluiting van de fabriek nam Jobs ook definitief afscheid van het nastreven van zijn eigen productie.
