Vratislav Holub Vóór de komst van Macs met Apple Silicon-chips concentreerde Apple zich bij het presenteren van de prestaties van nieuwe modellen vooral op de gebruikte processor, het aantal cores en de klokfrequentie, waaraan ze de grootte van het RAM-type werkgeheugen toevoegden. Tegenwoordig is het echter een beetje anders. Sinds de komst van zijn eigen chips concentreert de Cupertino-gigant zich op een ander vrij belangrijk kenmerk naast het aantal gebruikte cores, specifieke motoren en de grootte van het uniforme geheugen. We hebben het uiteraard over de zogenaamde geheugenbandbreedte. Maar wat bepaalt eigenlijk de geheugenbandbreedte en waarom is Apple daar opeens zo in geïnteresseerd?
Het zou kunnen interesseer je
Pavel Jelic Chips uit de Apple Silicon-serie vertrouwen op een nogal onconventioneel ontwerp. Noodzakelijke componenten zoals CPU, GPU of Neural Engine delen een blok zogenaamd unified memory. In plaats van werkgeheugen is het een gedeeld geheugen dat toegankelijk is voor alle genoemde componenten, wat zorgt voor aanzienlijk sneller werken en algehele betere prestaties van het hele specifieke systeem. Praktisch gesproken hoeven de benodigde gegevens niet tussen afzonderlijke onderdelen te worden gekopieerd, omdat deze voor iedereen eenvoudig toegankelijk zijn.
Zo presenteerde Apple de M1 Max
Juist in dit opzicht speelt de eerder genoemde geheugendoorvoer een relatief belangrijke rol, die bepaalt hoe snel specifieke gegevens daadwerkelijk kunnen worden overgedragen. Maar laten we ook specifieke waarden belichten. Zo biedt zo’n M1 Pro-chip bijvoorbeeld een doorvoer van 200 GB/s, de M1 Max-chip dan 400 GB/s, en bij de top M1 Ultra-chipset tegelijkertijd zelfs tot 800 GB/s. S. Dit zijn relatief grote waarden. Als we naar de concurrentie kijken, in dit geval specifiek naar Intel, bieden de Intel Core X-serie processors een doorvoer van 94 GB/s. Aan de andere kant hebben we in alle gevallen de zogenaamde maximale theoretische bandbreedte genoemd, die in de echte wereld misschien niet eens voorkomt. Het hangt altijd af van het specifieke systeem, de werklast, stroomvoorziening en andere aspecten.
Waarom Apple zich concentreert op doorvoer
Maar laten we verder gaan met de fundamentele vraag. Waarom raakte Apple zo bezorgd over de geheugenbandbreedte met de komst van Apple Silicon? Het antwoord is vrij eenvoudig en houdt verband met wat we hierboven noemden. In dit geval profiteert de Cupertino-gigant van de Unified Memory Architecture, die gebaseerd is op het eerder genoemde verenigde geheugen en tot doel heeft gegevensredundantie te verminderen. Bij klassieke systemen (met een traditionele processor en DDR-werkgeheugen) zou dit van de ene plaats naar de andere gekopieerd moeten worden. In dat geval kan de doorvoer logischerwijs niet op hetzelfde niveau liggen als bij Apple, waar de componenten dat ene geheugen delen.
Het zou kunnen interesseer je
In dit opzicht heeft Apple duidelijk de overhand en is zich daar zeer goed van bewust. Juist daarom is het begrijpelijk dat hij graag opschept over deze op het eerste gezicht aangename cijfers. Tegelijkertijd heeft, zoals reeds vermeld, een hogere geheugenbandbreedte een positief effect op de werking van het hele systeem en zorgt het voor een betere snelheid.
En daarom wordt er in de basisversies 8 GB RAM geplaatst, wat "slechts" ongeveer tien jaar geleden was.
Ja, het is rijk genoeg voor de basisversie. Dit is niet echt Windows.
Dus als je het op Facebook hebt, dan is 8 genoeg
Trouwens, Windows moet soms ook swap hebben :) alleen unix=macOS, maar betaalde versies kunnen het beter
Apple is vooral goed in het verzinnen van sprookjes
Ik kreeg de kans om Air in de basisconfiguratie uit te proberen en heb veel gezien wat het kan doen, bijvoorbeeld met videobewerking 😲