Vratislav Holub Toen Apple vorige week de gloednieuwe M1 Ultra-chip introduceerde, wist deze veel aandacht te trekken, en niet alleen van Apple-gebruikers zelf. Deze chipset biedt adembenemende prestaties bij een relatief laag verbruik. Dit is een interessante evolutie in de wereld van armchips. Volgens verschillende informatie is het ook duidelijk dat Apple deze prestaties verder zou kunnen vermenigvuldigen en in theorie nog krachtigere computers zou kunnen opleveren. Heeft de Cupertino-gigant een denkbeeldig recept voor superkrachtige chips ontdekt, of stuit hij binnenkort op de beperkingen van de technologie? Veel appeltelers speculeren hier momenteel over.
Het zou kunnen interesseer je
Pavel Jelic Stampt Apple zijn concurrentie de grond in?
De M1 Ultra staat buiten kijf wat betreft prestaties en biedt iets waar Apple-systeemgebruikers twee jaar geleden niet eens van konden dromen. Aan de andere kant moet worden vermeld dat Apple hiermee zeker niet het concurrerende bedrijf AMD overtreft, dat zich al jaren specialiseert in de ontwikkeling van processors en grafische kaarten. Hier stuiten we alleen op een fundamenteel verschil in aanpak. Terwijl Apple zijn chips bouwt op de zogenaamde ARM-architectuur, die vooral typerend is voor mobiele telefoons, vertrouwen AMD/Intel op de oudere x86-architectuur. Het domineert de huidige markt en biedt theoretisch nog meer mogelijkheden op het gebied van prestaties, wat voortvloeit uit wat we momenteel op de markt hebben. Het hoeven geen honderdduizenden processors te zijn.
Apple kiest echter voor de SoC of System on a Chip-route, waarbij alle benodigde componenten zich in één enkele chip bevinden. Of het nu bijvoorbeeld de Apple A15 Bionic, M1 of M1 Ultra is, naast de processor vinden we altijd een grafische processor, een unified memory, een Neural Engine voor het werken met machine learning en nog een aantal andere onderdelen die ervoor kunnen zorgen het soepel verlopen van sommige operaties. Deze aanpak is misschien beter in termen van gegevensdoorvoer, maar de gebruiker kan op geen enkele manier ingrijpen of zelfs maar wijzigen. Bij klassieke pc-sets verdwijnt dit probleem, omdat het eenvoudigweg voldoende is (volgens het moederbord) om een nieuwe processor, grafische kaart of bewerkingskaart, enz. te kiezen.
Supercomputers van Apple
Maar laten we teruggaan naar het onderwerp zelf, namelijk of Apple echt het recept voor superkrachtige computers heeft gevonden. Eind vorig jaar begonnen ze zich via internet te verspreiden zeer interessant nieuws over de M1 Max-chip, destijds het beste/krachtigste exemplaar uit de Apple Silicon-serie. Deskundigen hebben opgemerkt dat deze chips zo zijn ontworpen dat ze theoretisch aan elkaar kunnen worden gekoppeld om dubbele prestaties te leveren. Dit is precies waar het Apple-bedrijf in slaagde, en de hele speculatie werd bevestigd met de komst van de M1 Ultra. De M1 Ultra-chip is gebaseerd op de nieuwe UltraFusion-technologie, die het mogelijk maakte om twee M1 Max-chips met elkaar te verbinden. Bovendien ziet het eruit als een enkel onderdeel aan de voorkant van het systeem, wat absoluut essentieel is.
De M1 Ultra is ontstaan door twee M1 Max-chips met elkaar te verbinden
Toen al werd er echter vermeld dat het mogelijk zou zijn om op deze manier maximaal vier chips aan te sluiten. Hoewel we op dit moment niet iets soortgelijks hebben, is het noodzakelijk om te beseffen dat de transitie naar Apple Silicon theoretisch nog steeds niet voltooid is. Er wordt steeds vaker gesproken over de komst van een nieuwe Mac Pro, die precies op deze manier zou kunnen verbeteren. Als dat gebeurt, zou de computer een 40-coreprocessor, een 128-core GPU, tot 256 GB verenigd geheugen en een 64-core Neural Engine bieden. Of zo’n toestel er ook daadwerkelijk komt, is echter nog onduidelijk.
Gedeeltelijke bevestiging van deze speculatie levert appeltelers een aantal interessante ideeën op. Er beginnen meningen te verschijnen over de vraag of deze hele technologie nog een stap verder kan worden gebracht en, in theorie, zelfs een supercomputer kan worden gecreëerd die kan worden gecreëerd door verschillende chips met elkaar te verbinden. Het is echter noodzakelijk om te vermelden dat dit slechts speculatie is, waarvan de realisatie echt veel werk kan vergen. Hoewel het aansluiten van chips niet helemaal onmogelijk is, is het geen gemakkelijke taak, omdat de communicatie tussen afzonderlijke onderdelen moet worden opgelost. De momenteel verkrijgbare M1 Ultra vertrouwt op de verbinding van meer dan 10 signalen in deze richting, waardoor de chip een doorvoersnelheid van 2,5 TB per seconde haalt. Het tegelijkertijd stapelen van meerdere chips zou meer problemen dan voordelen kunnen opleveren, vooral bij deze snelheden. Momenteel is de vraag hoe ver Apple zijn hele Apple Silicon-project zal verplaatsen, en of het uiteindelijk zal worden weggevaagd door de concurrentie met een stabielere x86-architectuur. Het maakt echter niet uit. De komende generaties zullen ons waarschijnlijk zeer aangenaam verrassen, omdat Apple anders nooit aan zo'n fundamentele verandering zou zijn begonnen.
Het zou kunnen interesseer je
Het is eigenlijk niets nieuws. Zie PlayStation met Cell-processor, of Ryzens van AMD. Daar zitten in feite twee processors aan elkaar vast en hebben ze een soort gemeenschappelijke bus. De frequentie is afhankelijk van de RAM-frequentie, zodat de gebruiker een paar procent extra prestaties kan krijgen als hij beter RAM koopt. Apple heeft niets nieuws uitgevonden