Vratislav Holub De overstap naar Apple Silicon bracht Macy naar een geheel nieuw niveau. Met de komst van zijn eigen chips zagen Apple-computers een aanzienlijke prestatieverbetering en een grotere zuinigheid, waardoor de problemen van eerdere modellen praktisch werden opgelost. Door hun te dunne lichaam hadden ze last van oververhitting, wat vervolgens de zogenaamde thermische regeling, die vervolgens de output beperkt met als doel de temperatuur te verlagen. Oververhitting was dus een fundamenteel probleem en een bron van kritiek van de gebruikers zelf.
Het zou kunnen interesseer je
Pavel Jelic Met de komst van Apple Silicon is dit probleem vrijwel geheel verdwenen. Apple demonstreerde dit enorme voordeel duidelijk in de vorm van een laag stroomverbruik door de MacBook Air met de M1-chip te introduceren, die geen ventilator of actieve koeling had. Toch biedt hij adembenemende prestaties en heeft hij vrijwel geen last van oververhitting. In dit artikel zullen we ons daarom concentreren op de reden waarom Apple-computers met Apple Silicon-chips geen last hebben van dit vervelende probleem.
Toonaangevende Apple Silicon-functies
Zoals we hierboven vermeldden, zijn Macs met de komst van Apple Silicon-chips aanzienlijk verbeterd qua prestaties. Hier is het echter noodzakelijk om de aandacht te vestigen op één belangrijk feit. Het doel van Apple is niet om de krachtigste processors op de markt te brengen, maar de meest efficiënte qua prestaties/verbruik. Daarom vermeldt hij het op zijn conferenties toonaangevende prestaties per watt. Dit is precies de magie van het Apple-platform. Daarom heeft de gigant besloten tot een compleet andere architectuur en bouwt zijn chips op ARM, die een vereenvoudigde RISC-instructieset gebruiken. Integendeel, traditionele processors, bijvoorbeeld van leiders als AMD of Intel, vertrouwen op de traditionele x86-architectuur met een complexe CISC-instructieset.
Zo introduceerde Apple de eerste M1-chip
Dankzij dit kunnen concurrerende processors met de genoemde complexe instructieset volledig uitblinken in ruwe prestaties, waardoor de toonaangevende modellen de mogelijkheden van de Apple M1 Ultra, de krachtigste chipset uit de werkplaats van het Apple-bedrijf, aanzienlijk overtreffen. Deze prestatie brengt echter ook een merkbaar ongemak met zich mee - vergeleken met Apple Silicon heeft het een enorm energieverbruik, dat vervolgens verantwoordelijk is voor de warmteontwikkeling en dus voor mogelijke oververhitting als het geheel niet efficiënt genoeg wordt gekoeld. Door over te schakelen naar een eenvoudiger architectuur, die tot nu toe vooral bij mobiele telefoons werd gebruikt, kon Apple het al lang bestaande probleem van oververhitting oplossen. ARM-chips hebben simpelweg een aanzienlijk lager energieverbruik. Het speelt ook een zeer belangrijke rol productieproces. In dit opzicht vertrouwt Apple op de geavanceerde technologieën van zijn partner TSMC, waardoor de huidige chips worden vervaardigd met een 5 nm-productieproces, terwijl de huidige generatie processors van Intel, bekend als Alder Lake, vertrouwt op een 10 nm-productieproces. In werkelijkheid kunnen ze echter niet unaniem op deze manier worden vergeleken vanwege hun verschillende architectuur.
Er zijn duidelijke verschillen te zien als je het stroomverbruik van de Mac mini vergelijkt. Het huidige model uit 2020, met de M1-chipset in zijn ingewanden, verbruikt slechts 6,8 W bij inactiviteit en 39 W bij volledige belasting. Als we echter naar de Mac mini uit 2018 kijken met een 6-core Intel Core i7-processor, dan is dat wel het geval we komen een verbruik tegen van 19,9 W bij inactiviteit en 122 W bij volledige belasting. Het nieuwe model gebouwd op Apple Silicon verbruikt dus drie keer minder energie onder belasting, wat duidelijk in zijn voordeel spreekt.
Het zou kunnen interesseer je
Is de efficiëntie van Apple Silicon duurzaam?
Met een beetje overdrijving was oververhitting bij oudere Macs met processors van Intel praktisch een dagelijks brood voor hun gebruikers. De komst van de eerste generatie Apple Silicon-chips – de M1, M1 Pro, M1 Max en M1 Ultra – verbeterde echter de reputatie van Apple aanzienlijk en elimineerde dit al lang bestaande probleem. Er werd dus verwacht dat de volgende serie steeds beter zou zijn. Helaas begon na de release van de eerste Macs met de M2-chip het tegenovergestelde te worden gezegd. Uit tests blijkt dat het daarentegen gemakkelijker is om deze machines te oververhitten, ook al belooft Apple hogere prestaties en efficiëntie met nieuwere chips.
Opnieuw ontworpen MacBook Air M2 (2022)
De vraag rijst dus of de reus in deze richting niet op termijn algemene beperkingen van het platform zal tegenkomen. Als dergelijke problemen al samenkwamen met de basischip van de tweede generatie, zijn er zorgen over hoe het de volgende modellen zal vergaan. Over dergelijke problemen hoeven we ons echter niet meer of minder zorgen te maken. De overgang naar een nieuw platform en het voorbereiden van chips is de alfa en omega voor het goed functioneren van Apple-computers in het algemeen. Op basis hiervan kan één ding worden geconcludeerd: Apple heeft deze problemen waarschijnlijk al lang geleden opgemerkt. Tegelijkertijd is het noodzakelijk om één feit toe te voegen aan de genoemde oververhitting van Macs met M2. Oververhitting treedt alleen op als de Mac tot het uiterste wordt gedreven. Het is begrijpelijk dat vrijwel geen enkele gewone gebruiker van een specifiek apparaat in dergelijke situaties terechtkomt.
Het zou kunnen interesseer je
De Intel i7 processor heeft geen 7 cores, niet echt. 😄